Τέλος;

Αυτό το κείμενο έρχεται σαν συνέχεια του προηγουμένου.
δεν ξέρω που βρίσκω το κουράγιο να γράψω, ίσως συμβαίνει επειδή ένα μέρος του εαυτού μου δε θέλει να πιστέψει αυτό που συμβαίνει και αρνείται πεισματικά να το κάνει.
Πότε καταλαβαίνουμε οτι μια σχέση τελείωσε όταν οι λέξεις δεν έρχονται;
μήπως όταν ο πόνος γίνεται τόσο οξύς ώστε να μην αντέχεται;
Μπα, αυτό δε μπορεί, θα συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται ευνοικά για διάφορους λόγους.
Ας σκεφθούμε κάτι άλλο… μήπως όταν έχουμε μια τόσο πικρή γεύση μετά από τη λήξη της συνομιλίας που δε μας εγκαταλείπει έπειτα από ώρες;
αυτό είναι νομίζω πιθανό, τι λέτε;
Και το τέλος αλήθεια, τι γεύση έχει;
ας τα πάρουμε από την αρχή, η ίδια η σχέση;
Μμμμ… στην αρχή πολύ γλυκιά θα έλεγα, μετά, όταν το πρώτο συννεφάκι εμφανίζεται προστίθεται στη γλύκα και μια υποψία γαρύφαλου ή κανέλας…
Μετά καθώς ο καιρός περνάει η γλύκα εξασθενεί κάπως παραχωρώντας τη θέση της σε τι… σε κάτι αδιευκρίνιστα όμορφο και οικείο που μένει πάντα μαζί μας.
το τέλος λοιπόν τι γεύση έχει; Μάλλον πικρή μαζί με μια όξινη και μια αλμυρή νότα. πόσο διαφορετική είναι αυτή η γεύση από το φιλί… ένα απίστευτο χάσμα υπάρχει μεταξύ τους…
το φιλί είναι η αρχή, η ελπίδα, το φως, η αισιοδοξία…
Αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που και το ίδιο το φιλί σηματοδοτεί το τέλος της σχέσης οπότε η γεύση του αλλάζει. όλη η ζεστασιά φεύγει δίνοντας τη θέση της στην τρομακτική αίσθηση του πάγου.
τι γεύση να έχει άραγε εκείνο το τελευταίο φιλί; Φαντάζομαι μια άγρια μεταλλική γεύση που ανακατεύει το στομάχι και κάνει το εσωτερικό μας να αναδεύεται.
τι κρατάμε από όλα αυτά;
μάλλον πως οι γεύσεις είναι όλες μαζί παντού και συγχωνεύονται ασταμάτητα. το ποια θα μας τύχει την κάθε στιγμή… άγνωστο.

Ετικέτες: σκέψεις λίγα λόγια για μένα